Operacja polega na wykonaniu określonej liczby nakłuć lub przecięcia chorej tkanki w celu jej osłabienia (fasciotomia) lub na całkowitym usunięciu przerośniętych struktur i zbliznowaciałej tkanki łącznej (fasciektomia).

Przyczyny występowania choroby Dupuytrena nie zostały do końca poznane. Przyjmuje się jednak, że ma ona podłoże genetyczne. Schorzeniu może sprzyjać nadużywanie alkoholu i palenie papierosów, cukrzyca, gruźlica, AIDS oraz padaczka. Mogą na nią mieć wpływ także przebyte urazy i nadmierne przeciążenie dłoni. Dysfunkcja częściej dotyczy mężczyzn niż kobiet i zazwyczaj pojawia się w drugiej połowie życia. Najczęstszym symptomem choroby Dupuytrena jest przerost rozcięgna dłoniowego (powięzi), który objawia się przykurczem palców. Przypadłość rozwija się stopniowo, prowadząc do znacznego ograniczenia ruchów palców. Jej przebieg nie jest do końca identyczny u wszystkich Pacjentów. W początkowej fazie schorzenia pojawiają się pierwsze, drobne zmiany w strukturze rozcięgna, które z czasem przekształcają się w większe zgrubienia i blizny. Towarzyszy temu powstanie mniejszego przykurczu. W dalszej fazie choroby przykurcz pogłębia się i w zawansowanym stadium choroby znacznie ogranicza ruchy dłoni. Pacjent nie umie całkowicie jej otworzyć i jednocześnie ma ograniczone możliwości chwytania. Chorzy mogą doświadczać także nadpotliwości, obniżenia czucia w końcach palców, drętwienia i mrowienia oraz zaburzenia krążenia w obrębie dłoni. Przykurcze najczęściej dotyczą palców serdecznego (czwartego) i małego (piątego).

Zarówno po fasciotomii, jak i fasciektomii Pacjent ma szansę na pełne odzyskanie dawnej sprawności dłoni. Jednakże warunkiem sukcesu jest połączenie zabiegu chirurgicznego z właściwie dobraną rehabilitacją.